Schoenen van Onstijn07-04-2014

De schoenen van Onstijn 

“Hoe blijven we komende generaties betrekken bij het verhaal van de oorlog?”  verzuchtte staatssecretaris Martin van Rijn tijdens zijn Inspiratiebezoek  in januari 2014 aan Herinneringscentrum Kamp Westerbork.   De boodschap van de oorlog “nooit meer oorlog” moet verteld blijven worden, aldus de staatssecretaris. Maar de generatie die zelf oorlog en bezetting heeft meegemaakt sterft langzaam uit. Hoe kunnen wij en onze kinderen ons duurzaam inzetten voor de vrede?

Het project Schoenen van Onstijn zou een bijdrage aan het antwoord kunnen zijn. Begrippen als burgerschap, verdraagzaamheid en tolerantie zijn door Jelte van der Kooi verwerkt in het boek: De schoenen van Onstijn. Basisscholen kunnen er met behulp van bijgeleverde Inspiratiebrief in de maand april mee aan het werk. Taal, geschiedenis, aardrijkskunde, expressievakken, fotografie , kortom veel vakken komen aan bod.

Korte inhoud:

“De schoenen van Onstijn” is het verhaal over het dorp Onstijn waar de Tijnlanders en de Onslanders in onmin met elkaar leven. Niemand weet meer waarom maar de “strijd” duurt al meer dan honderd jaar.
In het dorp lijken de tegenstellingen groot terwijl de mensen zo heel veel op elkaar lijken. De kinderen van Onstijn zijn het beu en bedenken een plan waarin duizenden schoenen een belangrijke rol spelen.
Het boek gaat over tegenstellingen, over elkaar het licht in de ogen niet gunnen, over elkaar niet tolereren en anders zijn. 
Maar nog meer gaat het boek over kinderen die hun eigen toekomst bepalen, die tegendraads zijn en daardoor de inwoners van het dorp Onstijn laten inzien dat vreedzaam naast elkaar leven meer oplevert! 
Het is het boek waarin pizzabakker Otto met zijn zoon Gup met hun pizzabus terechtkomen in het dorp Onstijn. Daar gebeuren rare dingen. Zo loopt iedereen op verschillende schoenen , staan er twee vuurtorens in het dorp en bevechten de Onslanders en de Tijnlanders elkaar constant bekvechtend. Steven en Anne, twee kinderen uit Onstijn, willen dat het eeuwige geruzie stopt en vragen Gup en Otto om hulp. Want de families Nooit en Nimmer moeten samen wonen in Onstijn…

Fragment:

‘Dat maakt ons dorp niet aantrekkelijk hoor, pap. Steeds ruzie maken met de Tijnlanders. Of op ze schelden als ze er niet bij zijn.’
Steven zuchtte op dezelfde manier als meneer Nooit.
‘Uw pizza is klaar, Amme,’ zei Otto. ‘Een dubbelkaas met salami.’
’Fijn,’ zei hij en rekende af met Gup. Vreemd genoeg ging hij weg zonder wat tegen zijn zoon Steven te zeggen. Amme Nooit slingerde een been over de stang van zijn fiets. Met de pizza in de ene hand en de andere hand aan het stuur reed hij weg. Hij slingerde op dezelfde manier over straat als meneer Nimmer.
‘Hij heeft twee verschillende schoenen aan,’ zei Gup tegen Otto.
‘Dat heb je goed gezien,’ lachte Steven. ‘Dat hebben ze hier allemaal,’ zei hij alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.

De schoenen spelen een belangrijke rol in het boek. Een schoenenbos is het slotstuk van dit project waarbij ik (het kind) aan jou (de wereld) laat zien wie ik ben en waar ik loop.

Schoenenbossen in heel Drenthe die door iedereen te bewonderen zijn waarin elk kind laat zien wie hij is en de bezoeker van het schoenenbos in de schoen van een kind kan gaan staan.

Immers: wanneer ik in jouw schoenen sta leer ik je echt kennen.